Ondanks of dankzij mijn podium in Oschersleben sta ik nu 3e in het kampioenschap. Het voelt vooral als dankzij, want ik heb meer punten meegenomen uit Oost-Duitsland dan ik vooraf had durven hopen. Doordat ik daar alles heb gegeven (en nog wat meer), is het nu nog altijd mogelijk om kampioen te worden. Ik weet niet precies hoe realistisch het is, maar het kan wel!
Hoe realistisch het is, werk ik de dagen daarna uit in een spreadsheet (in Excel). We hebben immers nog maar 3 races te gaan en dan is het seizoen voorbij en worden de klassementsbekers verdeeld. Ik sta nu 3e met een achterstand van nog geen 2000 punten op de nummer 1. Natuurlijk kan die ook een keer uitvallen of pech hebben, maar sportief gezien heb ik het dus niet meer in eigen hand. Als ik 3x op rij de winst pak en hij wordt 3x 2e dan is het kampioenschap voor hem. Als ik 3x win en hij wordt 2x 2e en 1x 3e dan is de titel voor hem. Gelijk de staatjes die ik over de MotoGP altijd voorbij zie komen, werk ik zelf ook alle varianten uit en realiseer me dat er sowieso maar 1 ding op zit. Bij twijfel altijd gas, zelf voor de winst gaan en vooral genieten van de wedstrijden.
Genieten van een wedstrijd is echter makkelijker gezegd dan gedaan als je schouder nog verre van hersteld is. Ik laat een tussentijds geboekte training aan me voorbij gaan en merk in de training en kwalificatie voor de wedstrijd zelf dat ik zal moeten doseren qua inspanning om het weekend tot een goed einde te brengen. Ik heb bijna een maand rust gehad na Oschersleben, maar deze fysiek zeer inspannende sport kun je bijna niet beoefenen zonder aan je conditie te (blijven) werken. Daarnaast is vooral het aanremmen nog wat pijnlijk voor mijn schouder, hoewel het rijden echt een verademing is ten opzichte van de vorige race. In de eerste kwalificatie rij ik geen toptijd, maar dat blijkt de rest ook niet te doen dus het beeld van een 4e startplek is wat vertekend. Even lijkt het er nog op dat het gaat regenen - wat mij niet verkeerd uit zou komen omdat dan niemand zijn tijd meer verbeterd en het racen in de regen fysiek minder zwaar is -, maar het blijft droog. Ik weet nu dat in de tweede kwalificatie iedereen er voor zal gaan zitten, dus ik zet zelf ook al vroeg in de sessie aan en rij in mijn 3e ronde een 1:48.7. Enkele ronden daarna breek ik de sessie af om krachten te sparen, hopend dat mijn tijd voldoende is voor een startplek op de eerste rij(en). Vanaf de kant zie ik op de livetiming dat iedereen meerdere seconden van hun tijd uit de eerste kwalificatie afrijdt, maar gelukkig mag ik wel vanaf de 5e plek starten.
Vanaf de 5e plek start je mooi in het midden, tweede startrij, eigenlijk ideaal. Je kunt alle kanten nog op en je hebt niet de druk van de voorste rij. Uiteraard is er de bekende wedstrijdspanning, maar ik heb er zin in. Er zijn wat vrienden en familie komen kijken en ik ben vol goede moed om de titelkansen levend te houden. Ik kan me de vorige keer nog herinneren dat ik vanaf de 5e plek mocht starten toen er familie was, maar toen bleef de startplek leeg. Ik verscheen een minuut te laat voor het uitrijden en dan moet je uit de pitstraat starten. Nu sta ik er echter gewoon en als de lichten uitgaan, ben ik goed weg. We duiken met zijn allen de eerste bocht in en ik positioneer me goed om als 3e de Strubben uit te komen. De gehele eerste ronde rij ik recht achter de nummers 1 en 2 in de wedstrijd met een mooi uitzicht op hun strijd. Als twee honden vechten om een been gaat een derde ermee heen, toch? Ik bedenk me waar ik beide heren zou kunnen passeren en kom na 1 ronde als 3e over de streep.
In de eerste bocht na start-finish laat ik me echter van de wijs brengen. De nummer 2 uit het kampioenschap duikt bij mij onderdoor en ik moet de fiets even oprichten. In een poging dit weer goed te maken, ben ik echter iets te enthousiast met het gas waardoor ik bij Ossebroeken de bocht mis en buiten de baan raak. Gelukkig ligt daar asfalt tussen de curbstones en de grindbak dus ik zal alsnog insturen op dat stuk. In plaats van 'bij twijfel gas' had ik me realiseren dat nu het 'bij twijfel insturen' telt. Omdat ik toch heel even twijfel of het niet glad(der) zal zijn of dat ik de draai tijdig zal halen en ik in ieder geval niet op mijn schouder wil vallen, besluit ik de motor rechtop te houden en voor de grindbak te gaan. Superstom natuurlijk, maar door de lage restsnelheid kan ik de motor eenvoudig rechtop houden en de race kort daarna vervolgen.
Deze fout zorgt er wel voor dat ik de ronde erna als 32e doorkom. Natuurlijk voel ik dat mijn publiek niet heeft gekregen waar ze op hoopten dus ik besluit om in ieder geval mijn uiterste best te doen om er nog iets van te maken. De ronden erna kom ik achtereenvolgens als 32e, 30e, 28e, 27e, 26e, 24e en 22e door. Zelfs aan het einde van de race is het snelheidsverschil 1 tot 2 seconden per ronde tot de circa 10 rijders voor me. Helaas duurt de race maar 8 ronden anders had ik er zeker nog meer binnengehengeld.
Uiteraard heb ik deze lage uitslag helemaal aan mezelf te danken, maar als we nu met zijn allen iets aan de geluidsproblematiek op Assen kunnen doen, zou een race over bijvoorbeeld 14 ronden mogelijk zijn. Hierin is veel meer mogelijk, waardoor het voor het publiek leuker is om te zien en voor de rijder nog gaver om te rijden!
Terug naar de titel, kan ik nog meedingen? Kampioenschappen worden niet gewonnen in Excel staatjes, maar op de baan. Dankzij mijn vier 1e plaatsen eerder dit seizoen heb ik gelukkig wel enige voorsprong opgebouwd naar de nummers 4 en 5 in het kampioenschap, maar ik heb het wel onnodig spannend voor mezelf gemaakt en de titel lijkt verder weg dan ooit. Dat het altijd nog spannender kan, lees je in het slotverslag van 14 oktober ;)