Wat doe je als door een (hele) hogesnelheidscrash op Dijon-Prenois de koppositie in het klassement bent kwijtgeraakt en de volgende race - op je favoriete baan - vier weken later op de kalender staat?
Volgens de artsen in het ziekenhuis staat er 6 tot 8 weken voor het herstel van de banden en pezen in mijn schouder, volgens de bedrijfsarts kan ik over 2 maanden weer een bord in een kast zetten en volgens de fysiotherapeut is het nog wat te vroeg om met behandelingen te beginnen. Ik heb eerst rust nodig.
Lastige dillema's kun je vaak beter bespreken in plaats van ze zelf proberen op te lossen. Gelukkig heb ik een hoop vrienden en een fantastische familie en dito vriendin, waardoor ik mijn beslissing weloverwogen kan nemen. Het is ook prettig dat bijna iedereen dezelfde mening blijkt te hebben, dat maakt de keuze wel makkelijker. Na 3 weken gaat het namelijk al wel wat beter, maar aangezien ik nog niet mijn eigen pak aan kan trekken, mijn helm op kan zetten of mijn motorfiets van de bok kan halen, is bijna iedereen het er wel over eens dat Oschersleben te vroeg komt.
Toch blijft het knagen. Mensen krijgen vaker spijt van dingen die ze niet hebben gedaan dan van dingen die ze wel hebben gedaan en mijn motto op de baan is eenvoudig en bekend: Bij twijfel altijd gas. Ik besluit (tegen al het goede advies in, gelijk hadden ze) met het hele OW-cup circus mee naar Oschersleben te reizen.
Bij de inschrijftafel verwacht niemand me meer en bij de briefing krijg ik het goede advies om wel met het hoofd te rijden. Ik neem het ter harte. Als het niet gaat, dan gaat het niet, maar ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben.
Dankzij mijn 'crew' op de paddock, lukt het me om volledig in pak aan te treden voor de eerste vrije training. Gezien mijn lichamelijke gesteldheid laten we de overige trainingen voor wat ze zijn. Één vrije training om te zien of rijden een optie is en dan kwalificeren en de race. Bij het oprijden van de baan merk ik dat onder de 1:40 rijden al een hele klus zal worden (voorgaande wedstrijden was 1:33.1 mijn snelste tijd). Bij hard remmen protesteert de schouder en het omgooien van de motor bij de diverse chicanes is simpelweg een drama. Dat de fysiek zware baan Oschersleben precies nu op de kalender moet staan, is niet gunstig. Ik probeer voor het remmen een wat langere afstand te nemen en de BMW bij de chicanes zo rustig en vloeiend mogelijk om te leggen. Het resulteert in een hoge 1:38 waarmee ik, gezien de omstandigheden, meer dan tevreden mee kan zijn. Het was zwaar, maar laat die kwalificatie maar komen.
Deze overtuiging is ruim 3 uur later bij de eerste kwalificatie direct bij het betreden van de baan al verdwenen. Binnen een paar bochten is duidelijk dat het niet verstandig is geweest het pak weer uit te (laten) trekken (of om naar Oschersleben te gaan, zoals veel zouden zeggen). Het is niet te harden en om geen gevaar voor anderen of voor mezelf te creëren, besluit ik na enkele rondjes in de kwalificatiesessie al binnen te komen. Ook de tweede kwalificatie laat ik aan me voorbij gaan. Na een paar uur te hebben geslapen in de caravan is de schouder stijf geworden en kan ik niet meer de baan op. Ik blijk met een 1:37.4 toch nog een 31e startplek te hebben veroverd (11e in mijn klasse). Goed eten en drinken en vroeg naar bed en dan zien we morgen wel of rijden nog een optie is. We hebben in ieder geval een startplek.
De volgende morgen valt niet eens tegen, maar ik laat de warming up aan me voorbij gaan. De ervaring van gisteren leerde dat één sessie waarschijnlijk te doen is en dat het daarna wel klaar is voor de dag. Ik bedenk me dat ik zou tekenen voor twee 10e plaatsen om nog wat punten mee te sprokkelen of in de eerste race kijken wat er maximaal uit te halen is en dan bijvoorbeeld met één 6e plaats naar huis gaan. Het is moeilijk en onduidelijk wat haalbaar is. We staan immers ook achteraan in het gecombineerde startveld.
Tijdens de eerste race blijkt dat naast de mix van Ibuprofin en Paracetamol vooral Adrenaline een goede toevoeging aan de mix is. De race is zwaar, maar we blijven scherp en na een goede start behalen we een vijfde plaats! Ik bel met het thuisfront en geef aan dat ik hier vrede mee heb als eindresultaat. Ik ben moe en voldaan. Dit is beter dan ik me had kunnen bedenken en ik heb aan damage control gedaan door nog wat punten mee te pakken. Het kampioenschap is dan wellicht uit beeld, maar ik heb er mijn uiterste best voor gedaan.
Op de vragen van de 'crew' of ze me uit het pak zullen helpen antwoord ik desondanks een resoluut nee. Race 2 is over twee uur en ik sta nog stijf van de adrenaline dus ik voel niet al teveel pijn. Ik wil zien hoe ik me na twee uur voel. Desnoods breek ik de race na een paar rondjes af (gelijk de kwalificatie), maar dan is het ook goed.
Deze strijdlust zakt steeds verder als de adrenaline zakt en plaatsmaakt voor pijn. De moed zakt me in de schoenen. Ik neem nog wat paracetamol, maar niet langer gecombineerd met Ibuprofin. Ik heb tijdens race 1 geen invloed op mijn reactievermogen gevoeld, maar ik wil geen risico lopen dat die zou verslappen. Ik moet scherp blijven en als de pijn te erg wordt, kunnen beslissen naar binnen te gaan. Maar goed het besluit is genomen, we zullen starten en als het niet gaat naar binnen gaan.
Bij het opstellen voel ik nog wel wat strijdlust, maar vooral vermoeidheid. Wie hou ik voor de gek? Ik weet wel dat ik dit wil en wat er ook gebeurd, door mijn vijfde plaats in race 1 is het weekend sowieso geslaagd. Als ik nu na drie ronden de race afbreek, kan ik immers met opgeheven hoofd (de 'crew') alles (laten) inpakken. Ik ben immers vijfde geworden, daar waar je nergens meer op had gerekend. Mijn start die volgt als de lichten uitgaan is dit keer mijn beste ooit met de BMW. Ik schiet door het veld naar voren en ik gebruik de eerste paar bochten naar links, naar rechts, stuk rechtdoor, en weer naar links, om binnendoor en buitenom nog diverse rijders te passeren. Dan zie ik tot mijn grote verbazing dat ik achter de nummers 1 en 2 in het kampioenschap rij! Ik rij enkele ronden achter ze en ik doe mijn uiterste best, maar zie wel dat de mannen ronde na ronde iets verder van me vandaan lopen, het is alleen niet heel veel.
Als het me op een gegeven moment in een ruime bocht even lukt om achterom te kijken, zie ik dat ik ook achter me niemand heb. Het is een raar beeld. Het is alsof ik laatste rij in een race, maar dan wel achter de koplopers in het kampioenschap. De mannen lopen steeds iets verder weg, maar als ik na enkele ronden nog eens omkijk op een andere plek op de baan, zie ik dat ik toch een flink gat heb van een seconde of 4 tot de volgende rijder. Wat volgt is de zwaarste sportieve inspanning van mijn leven. Als dit immers de derde plek is en ik hier in niemandsland rij dan is opgeven eigenlijk geen optie. Ik zal moeten blijven rijden. Een lang verhaal lang, maar toch altijd nog korter dan zou kunnen. Elk rondje van circa 1,5 minuut leek namelijk een kwartier te duren. Na een (gevoelsmatig) urenlange rit, was daar eindelijk de finishvlag.
De foto hieronder is niet mijn mooiste, maar hij spreekt boekdelen. Wat een slijtageslag, maar ik ben wel derde...
Excuses voor de eigenwijsheid, ik begrijp dat in beginsel domme keuzes nu beloond zijn, maar wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Ik heb het niet meer in eigen hand, maar het kampioenschap blijft open.
Alle sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt, zijn apart vermeld bij de plaatsing van bovenstaand verhaal op Facebook.