Over mij
Hier vind je meer gegevens over mezelf, de motor(en) waar ik mee rij, de circuits die ik aandoe, competitie waar ik aan deelneem en doelen voor het komende seizoen.
de coureur
naam: Wouter van Heyningen
geboren: 22-01-1980, Den Haag
grootste passie: wegrace
racenummer: 33
De fiets
Sinds 2004 is de 'Superbike' niet meer weg te denken uit mijn garage. Met de aanschaf van de nieuwe Yamaha R1 in 2004 leerde ik met vallen en opstaan de potentie van een wegracemotor met 1000cc kennen. In 2010 kwam hier een BMW S1000RR bij voor op het circuit. De rondetijden gingen omlaag, maar het lukte nog altijd niet om te blijven zitten. Ook kende de snelle fiets de nodige kinderziektes. In 2011 werd een tweede S1000RR aangeschaft en in 2017 een derde, maar hiermee was alles nog niet opgelost. In 2020 heb ik wederom een nieuwe BMW S1000RR aangeschaft, maar helaas kwam ik dit keer al snel zelf in de kreukels te liggen en de racer stond lange tijd ongebruikt in de garage. Zes maanden nadat ik hem verkocht had, moest ik bekennen dat ik al zes maanden (spreekwoordelijk) buikpijn had van het feit dat er geen motor meer in de garage stond. Een schone lei kan het niet meer heten, want ik ben nog altijd niet volledig hersteld, maar een nieuwe motor gaat er komen. Een R1 omdat het daar allemaal mee begon? Een BMW omdat ik daar gevoelsmatig nog helemaal niet uit had gehaald wat er in zat (in mijn handen dan)? Of een Ducati wat toch de Ferrari onder de motoren is wat mij betreft (al hebben die de naam niet altijd heel te blijven)?
Het werd de BMW, maar dan toch een stapje exclusiever: M1000RR competition
de cIRCUITS
Na een opstapdag op Assen met de nieuwe R1 in 2004 was ik direct verkocht. Elke sessie een groepje sneller en op de helft van de dag de vraag van Wilco Zeelenberg of ik het naar mijn zin had. Wat mij betreft mocht het wel wat sneller dus Wilco regelde direct dat ik 2 groepjes mocht overslaan en man man man, dan gaat het toch wel hard met zo mijn beperkte kennis en ervaring. Maar wel supergaaf. Vanaf doen was het elk jaar mee met de voorjaarstraining van meer ervaren rijders. Magny-Cours, Le Mans, Val de Vienne, etc. Elk jaar in maart en april ging ik mee naar een (voor mij) nieuw circuit in Frankrijk ter voorbereiding op het nieuwe motorseizoen en zo is het idee voor de bucketlist geboren. Eind 2005 werd ik zelfs uitgenodigd door Yamaha (gewoon geluk, ik was een geselecteerde R1-koper) om de nieuwe Yamaha R6 te mogen testen op het circuit van Qatar. Hoewel het een fijne fiets was om mee te rijden ging ik er met een handstand over het stuur vanaf. De passie werd echter alleen maar groter. En hoewel ik niet heel zadelvast blijk, blijft ernstig leed mij bespaard (glaasje melk, iemand?) en komt er dankzij Peter den Heijer in 2013 zelfs enig gevoel voor een echt snel rondje (1:54 van mij ten opzichte van 1:42.5 als snelste raceronde in de MotoGP van 2013, maar omdat diverse coureurs in die race ‘slechts’ 1:44 rijden, durf ik te zeggen dat ik ooit slechts 10 seconden langzamer (wel per rondje!) ben geweest dan de MotoGP). Rondetijden geven de passie sindsdien een extra dimensie.
de competities
In 2014 zet ik mijn eerste stappen in de competitie. Na een crash met de BMW eind 2015, ben ik 2016 in de NK ProCup 600 gestart met een Yamaha R6 in het team van Stichting Motorrace Amsterdam. Het verschil in de benodigde rijstijl op een Supersport (600cc) of een Superbike (1000cc) maakte voor mij duidelijk dat vooral het rauwe vermogen van een Superbike maakt dat ik zo van deze sport hou. Voor 2017 stond dan ook vast dat weer met een 1000cc motor aangetreden ging worden. Na lang wikken en wegen tussen de nieuwe Kawasaki ZX10RR en de S1000RR werd het toch de BMW.
RR Motorsports van Nelson Rolfes leverde de fiets af, naar eigen specificaties en kleurstelling opgebouwd. De overstap van de 2010-editie waarmee ik mijn snelste tijden (1:46.5 op Assen, 1:32.9 op Oschersleben) zonder traction control, ABS en met een zware gaskabel (speedgas) reed en de vol met elektronica gehangen motorfiets uit 2017 ging in het begin wat moeizaam (en in alle eerlijkheid zijn deze tijden nooit meer verbeterd, noot redactie begin 2023). Toen de fiets eenmaal een stuk vertrouwder aanvoelde ben ik ondanks een zware crash en een aantal (bijna) 0-scores dat jaar derde geworden in de eindstand. In 2018 kenden we veel bandenproblemen en diverse crashes en eindigde ik 9e. Begin 2019 gaf de motor de geest, waardoor een verdere deelname aan het ONK niet realistisch was. In 2021 stond ik weer het nieuwe model aan de start, maar werd ik door een andere rijder vroegtijdig uitgeschakeld. Ik moet alleen bekennen dat ik er ondanks dat nog niet klaar mee ben. Voor competitie is het echter (nog) niet het juiste moment. Maar wie weet…
Het Doel voor 2023
In 2023 beginnen we opnieuw. Door schade en schande wijs geworden…of niet. Ruim 19 jaar na de aankoop van mijn eerste Arai RX7 Corsair, heb ik onlangs de nieuwe Arai RX-7V EVO aangeschaft en ik ben als een kind zo blij ermee. Alsof het mijn 1e helm is. Het is in ieder geval het doel om weer zoveel mogelijk (nieuwe) circuits aan te doen en te genieten van het spelletje dat circuitrijden heet. En mochten de omstandigheden daarnaar zijn, dan kan een prestatiemeting daar een mooie toevoeging aan zijn.
Bijna 20 jaar verschil in ontwikkeling, maar de helm draagt alsof het mijn eerste helm weer is (en voor het gemak laat ik de 11 andere helmen maar buiten beschouwing (4x AGV en 7x ARAI).
“Bij twijfel altijd gas”
WAT hebben we bereikt op sportief gebied
2014 (SportCup 1000): In het eerste seizoen competitie winnen we de eerste bekers op Oschersleben. De onbekendheid met de baan bij alle coureurs blijkt voor mij goed uit te pakken. Op Assen volgen lage klasseringen door valpartijen en technische mankementen. Na een goede kwalificatie presteer ik het om niet aan de start te verschijnen.
2015 (SportCup 1000): Mijn eerste race blijkt dat de betekenis van de vlaggen nog voor verwarring kan zorgen. De behaalde tweede plaats toont wel aan dat promotie naar de ProCup 1000 op zijn plaats is.
2015 (ProCup 1000): De eerste twee races in de ProCup worden verreden op Oschersleben en direct beiden gewonnen. De baan blijkt me echt te liggen. Op Assen wordt de finish echter (wederom) niet bereikt. Nadat de motor weer is opgebouwd, proberen we het in de finalerace op Assen nog eens, maar een crash in de snelle Ruskenhoek luidt het einde in van het seizoen.
In 2016 (ProCup 600/Sportcup 600) rij ik enkele wedstrijden en trainingsdagen op een Yamaha R6, zonder snelle tijden, maar met de nodige valpartijen. De overstap naar 600cc lijkt vooralsnog niets voor mij. De hoogste klassering is een 7e plaats in de Sportcup 600.
2017 (ProCup 1000, aanvang): In de eerste wedstrijden moet ik wennen aan de fiets met als resultaat 2 keer een 20e plaats en een 6e plaats.
2017 (ProCup 1000, vervolg): Vanaf mijn favoriete baan Oschersleben heb ik zogezegd 'het licht gezien' met 4 eerste plaatsen op rij:
- Oschersleben race 1;
- Oschersleben race 2;
- Assen;
- Dijon race 1 (race 2 crash).2017 (ProCup 1000, slot): Na een zware crash in de tweede race op Dijon lopen de titelkansen schade op. In Oschersleben wordt tegen beter weten deelgenomen met een 3e plaats als resultaat. Uiteindelijk blijkt dat ook het hoogst haalbare in de eindstand. Een resultaat waar ik bij aanvang voor had getekend dus we zijn meer dan tevreden.
2018 (ProCup 1000, aanvang): In de eerste wedstrijd zitten we maar 0,8 seconde af van ons PR op Assen, maar de races daarna zijn we zoekende waarom de resultaten uitblijven. Ik krijg de motor niet (meer) tot stilstand en de tijden gaan omhoog. Als na meerdere raceweekends het lek eindelijk boven is, volgen naast een 3e plaats in Frankrijk ook enkele crashes en eindig ik 9e in het kampioenschap.
2019 (NK Supersport 1000): Door het ploffen van mijn blok zijn alle kansen op deelname in de OW Cup direct verkeken. Ik doe nog mee aan de dubbele zac-races op 3 augustus, maar eindig tweemaal 13e met een snelste tijd van 1:52.0 (PR 1:46.5).
2021 (ONK ProCup/SuperCup 1000) zal moeten aantonen of ik het nog niet verleerd ben. Doordat ik niet meer onder de 1:50.0 ben geweest is een start in de ProCup passend. In Q1 rij ik een 11e tijd, maar doordat de andere rijders zich in Q2 sterker verbeteren, zak ik naar de 24e plaats in een veld van 44 man. Bij de start maak ik een hoop goed, maar in de eerste ronde al word ik aan het einde van het rechte stuk getorpedeerd door een andere rijder. Een lang revalidatietraject volgt.
2023 (buiten competitieverband) zal het jaar zijn waarin ik terugkeer op de motor. De passie die ik heb voor de motorrijden en de -sport is te groot om de helm aan de wilgen te hangen. De bucketlist is ook nog niet afgevinkt en het gemis van de snelheid en adrenaline van twee wielen is (nog) te groot. Volg de website voor nieuwe verhalen!
