Voor aanvang van de tweede race ben ik nog helemaal euforisch over het behaalde resultaat in de eerste race op Dijon. Ook het feit dat ik mij, zonder halsbrekende toeren uit te halen, kan meten met de Top10 van de SuperCup maakt dat ik niet kan wachten op de start van race 2.
Ik zeg tegen Elise dat als ik weer achter deze rijders kom te rijden, dat ik het niet zal laten om ze (te proberen) in te halen.
Mijn start is niet bijzonder goed, maar ik kan mee met het gedrang de eerste bocht in. Wat een heerlijk spelletje is dit toch. Ik schuif enkele plaatsen naar voren om me weer te kunnen mengen met de rijders van plaats 6 tot en met 9 uit de SuperCup. In het begin is het nog wat hectisch, maar het tempo is goed te volgen en voor mijn eigen klasse rij ik op de 1e plaats. Als dit het uitgangspunt blijft, is er geen vuiltje aan de lucht. Toch komt op een gegeven moment toch even een zwarte Panigale voorbij, met een coureur in een pak met felle rode en groene kleuren erop. Ik herken hem als de onverwachte podiumgenoot uit race 1. Blijkbaar strijd ik niet alleen om de hoogste trede in deze race. Ik weet hem echter eenvoudig weer te passeren en voer het tempo iets op om naar de rijders voor me te rijden.
In enkele ronden tijd is het me wel duidelijk waar zij sneller zijn en waar ik mogelijk wat sneller ben. Normaal moet ik het meer hebben van het vroeg op het gas gaan en niet van het late remmen, maar de twee Yamaha R1's en de Suzuki GSX-R1000 die voor mij rijden zijn zo snel weg uit de bocht dat dit me geen voordeel oplevert bij het opkomen van het rechte stuk. Naar het midden toe rijden ze zelfs iets van me weg, maar dat loop ik aan het einde van het rechte stuk weer op hen in. Ik merk dat dit niet komt omdat ik later rem, maar meer omdat ik de motor wat harder bocht 1 in laat lopen en ik vervolgens in de slinger die daarna komt, de gaskraan nog iets (verder) opendraai, waar zij hem constant lijken te houden. Bij twijfel altijd gas, zeg ik altijd maar. Vervolgens moet je blind over een klein heuveltje heen en als je daarna weer naar beneden duikt en naar links weer een kort recht stuk treft, merk ik dat de heren voor me sneller zijn. Als ik hen voorbij wil, moet ik dat dus op dat stuk daarvoor zien te realiseren.
Een aantal ronden rij ik zo achter hen, waarbij elke keer blijkt dat ik op het eerste stuk na start-finish wat sneller ben om het dan na 3-4 bochten weer in te leveren. In de rest van het circuit rijden ze echter niet van me weg dus ik ben duidelijk aan ze gewaagd. Na drie ronden besluit ik ervoor te gaan en besluit de achterste R1 in te gaan halen. Dit doe ik op het moment dat deze coureur zelf ook een inhaalactie start. Heel even twijfel ik, maar goed mijn snelheid is gefocust op de laatste rijder van dit groepje, en deze rijdt niet harder dan de ronde(n) daarvoor. Als hij dan de R1 voor zich passeert, doe ik dat ook en heb ik twee vliegen in één klap! Als mijn plan slaagt dan heb ik er gewoon twee ingehaald. Degene daarvoor is ook niet sneller dus in principe ben ik op weg naar de 6e plek in de Supercup!
Het pakt echter anders uit. De inhalende rijder komt verder naar rechts dan verwacht en het gat dat voor mij resteert, wordt steeds kleiner. In de ronde met mijn hoogste snelheid reed ik hier 305,37 kilometer per uur volgens de GPS datalogger dus de tijd om beslissingen te nemen is zeer beperkt. Mijn beslissing pakt in dit geval niet goed uit en in plaats van een 6e plaats in de Supercup of een veilige 1e plaats in mijn eigen klasse, raak ik de andere rijder en ga ik schouder-eerst naar de grond. Op zich was ik er wel aan toe om een keer mijn elleboog aan de grond te rijden in een bocht en je schouder is dan weer de overtreffende trap, maar het is vooral de kunst om dat te doen zonder te crashen. Mijn motor schuift rechtdoor en de rijders voor me komen met de schrik vrij. Het volgende dat ik zelf raak is de muur naast de baan om vervolgens weer terug te stuiteren de baan op vlak voor de achterste rijder langs. Technisch gezien toch nog even ingehaald dus.
Terug naar de titel kun je je hier afvragen of ik teveel hooi op mijn vork na. Er was geen enkele reden om de drie coureurs voor me in te halen, maar ik zat er al een tijdje achter en het was me duidelijk waar ik sneller was. En tja, is het niet de sportieve plicht van elke coureur om altijd voor de inhaalactie te gaan als hij sneller is dan de mensen voor hem (of haar)? Nouja de gedachte dat ik sneller was, kwam voor de val.
Achteraf bezien had ik beter met het kampioenschap in mijn hoofd kunnen rijden. Door mijn crash verlies ik nipt mijn eerste plaats in het klassement en het is nog maar de vraag hoelang het herstel zal gaan duren.
