En daar is dan eindelijk het finaleweekend. Als een kind dat wacht op zijn verjaardag telde ik de dagen af totdat we alles konden laten zien. Het zou erop of eronder worden en met een dubbele race dit weekend, waren er nog maximaal 5000 punten te verdienen en ik stond er "maar" 4357 achter. We hadden het niet meer in eigen hand, maar we gingen er alles aan doen om dit seizoen fantastisch af te sluiten. Dagelijks bekeek ik de door mij opgestelde staatjes met mogelijke uitkomsten, drie keer per dag bekeek ik de weersvoorspelling. Het waren zaken waar ik geen invloed op had en ik ben niet bijgelovig, maar ik was gewoon enorm benieuwd en keek uit naar welk resultaat dan ook. Ik trommelde iedereen op om bij de race te komen kijken, dit was het moment waar we het hele jaar naartoe werkten. Dit was de ontknoping van dit spannende seizoen dat pieken en dalen had gekend. Vandaag werden dé bekers verdeeld. Hoewel ik het mezelf in de afgelopen races behoorlijk lastig had gemaakt, bleef ik mooi uitzicht houden op de 3e plaats in de eindstand. Ik moest dan nog wel wat presteren, maar het gevoel was goed en ik wist inmiddels ook wat de concurrentie deed dus zo rond de 6e plaats moest wel haalbaar zijn. Stiekem had ik uiteraard ook uitgerekend wat er moest gebeuren om kampioen te worden en in mijn dromen werd ik zowel kampioen als dat ik twee keer stil kwamen te staan in verband met te weinig benzine en een motorstoring.
In de training op vrijdag zit ik niet in de snelste groep, maar ik kom tot een 1:49.657 waarmee ik niet ontevreden kan zijn. Wellicht dat je bij het trainen in een snellere groep nog wat hoger uit kan komen, maar we hoeven niet alles te geven hier. Dat komt morgen bij de kwalificatie. Dit zal er immers maar één zijn en die zal bepalend zijn voor je startpositie in beide finaleraces. Als ik hier morgen nog een seconde of twee af kan rijden dan doe ik mee voor de voorste startrijen. Bij het terugrijden naar de paddock na de laatste sessie is er een kleine file om het circuit af te komen. Ik ben met mijn gedachten bij morgen dus heb geen haast en wacht geduldig totdat de marshalls me doorlaten.
De volgende dag is de hoeveelheid bezoek overweldigend. Ik waan me haast een beroepscoureur met zo'n schare fans om me heen. Ondertussen check ik bijna paranoïde wel 10x de bandenspanning, de bandenwarmers, het benzinepeil, de temperatuur van de motor. Het wordt nu gewoon één kans om een snel rondje neer te zetten Normaal kom ik de eerste sessie van een dag niet in de buurt van mijn snelste tijd. Het maakt daarbij niet uit of deze sessie om 8:00 begint of om 11:00, de eerste sessie die ik rij is het net alsof ik nog even wakker moet worden. Ik ben scherp en fit en al ben ik vanaf 6:00 al op, de eerste sessie is echt een warming up bij mij. Dit weekend gaat dat niet werken. Bij de eerste en enige kwalificatie die ik zal rijden, zijn de verwachtingen dan ook hooggespannen. Ik ben er echter helemaal klaar voor. Als de bel gaat voor mijn sessie en ik de baan op mag ga ik er direct als een kogel vandoor om maar een snelle ronde op de klok te zetten. De tijden op mijn laptimer stemmen vreugdevol. Ik zie achtereenvolgens 1:49, 1:48, en zelfs even 1:47, maar dit laatste blijkt een dooie mus te zijn, want mijn laptimer staat op een andere instelling als normaal en hij geeft aan wat mijn snelste ronde had kunnen zijn. Vol adrenaline en zeer voldaan, ga ik de pitstraat weer in. Deel 1 van deze mooie trilogie zit erop!
Terug in de pitstraat is iedereen druk doende over mijn prestatie. Niet omdat ik zo'n snelle tijd reed of zelfs de pole positie had veiliggesteld, maar omdat ik het had gepresteerd om zonder transponder de baan op te gaan. Men was zeer verbaasd geweest over het niet langskomen van mijn rijnummer 33 op de livetiming en had flink wat moeite gedaan door naar me te zwaaien en te wuiven en te gebaren om me duidelijk te maken dat ik niet doorkwam op de tijdwaarneming. En ik maar denken dat men me aanmoedigde om nog wat harder te gaan.
Met behulp van mijn oudste zus en de nodige portie nederigheid van mijn zijde, mag ik bij de gratie van de wedstrijdleider als 31e starten. In principe heb ik geen tijd neer gezet, maar ze hebben me zien rijden (en proberen te waarschuwen) en weten wat er voor me op het spel staat in het kampioenschap. Het is een dubbel gevoel, maar ik mag starten. Voor mijn fans is het ook een raar tafereel, want ik moet uitleggen dat ik achter aan moet starten, maar zo ongeveer rond de 6e plaats moet eindigen voor die 3e plaats in de eindstand. En dat niet 1x, maar 2x.
De races die volgen zijn in ieder geval voor mij finalewaardig. In de eerste race kom ik na 1 ronde als 18e door, daarna als 15e, 12e, mijn opmars stopt pas op de 8e plaats maar de race duurt nog lang. Ik wil mijn fans niet teleurstellen, maar mijn energie raakt op. Ik weet zelf ook niet exact op welke positie ik lig en nu ik alleen in de verte nog iemand zie rijden waar ik niet echt hard meer naartoe rij. Ik loop nog wel iets op hem in, maar aan het aantal ronden op het bord bij start-finish zie ik dat het niet voldoende meer is om hem in te halen. Ik probeer mijn tempo van rond de 1:49 vast te houden en zo ook geen prooi te worden voor eventuele rijders achter me. Er verstrijken nog een tweetal ronden waarin ik geen vuist kan maken en ik verwacht op mijn finishpositie te rijden. Maar dan met nog een halve ronde te gaan, zie ik de rijder voor me het tempo flink laten zakken. Tegen de tijd dat ik in zijn buurt kom, hebben we nog maar enkele bochten te gaan, maar het geeft mij vleugels. Ik ga hem voorbij en op de finishstreep zelf heb ik een seconde voorsprong opgebouwd. Onfortuinlijk voor de andere rijder, maar het leert mij dat je tot het einde moet blijven strijden.
Mijn fans zijn door het dolle en ik deel in hun plezier tot race 2 begint. Van enige vermoeidheid is geen sprake. Ik ben euforisch ook al ben ik veel punten verloren ten opzichte van de nummers 4 en 5 in het kampioenschap. Mocht ik in race 2 een vergelijkbaar resultaat behalen dan lijkt mijn 3e plaats veilig, tenzij de huidige nummer 4 de race wint. Mocht hij tweede worden (gelijk vorig raceweekend) dan moet ik toch minimaal 6e worden om mijn 3e plaats te behouden. De 6e plaats is dus eigenlijk een vereiste geworden, terwijl ik in de eerste race 7e werd en concludeerde dat er niet meer in had gezeten. Tot mijn grote verrassing blijkt dan dat mijn You Like Racing Teamgenoot van het enduranceracen ook naar Assen is gekomen om naar mijn verrichtingen te kijken. Gebrand om hem net als de rest van mijn bezoek nog eens zo'n spektakel te laten zien, sta ik als herboren aan de start van race 2. Als de lichten doven, ga ik als een scheermes door het veld om na 1 ronde al als 10e door te komen.
Van 31 naar 10 in één ronde dus! Zo voelt een Rossi, Marquez of Verstappen zich dus als ze van achteruit het hele veld door moeten...en gaan! Hoe verder je naar voren komt, hoe dichter je bij de snelste rijders komt. Het zijn van die waarheden waar niemand iets tegenin kan brengen. Het maakt wel dat ik vanaf de 10e plek een stuk minder makkelijk plaatsen win, maar het lukt me met 6x een 1:48 op rij om tot een 5e plek te komen. De Top 4 voor me zit allemaal in de 1:47 (en zelfs 1:46) en is te ver weg om aan te kunnen haken in de hoop ook die tijden te rijden. Een eindresultaat waarbij je van een 31e plaats alsnog 5e wordt, levert echter het gevoel van overwinning op. Daarnaast stelde ik hiermee de 3e plaats veilig in het eindklassement en konden we alsnog (na een groot feest) met een beker naar huis.
Wat was dit prachtig. Iedereen hartelijk dank voor alle steun. Zowel op als naast de baan. Het heeft ons enorm gemotiveerd om ook voor volgend jaar te proberen het budget rond te krijgen. Wie daar ook aan bij wil dragen, verwijzen we graag naar de sponsorpagina van deze website.