26/8: Racen na de crash

Wat doe je als door een (hele) hogesnelheidscrash op Dijon-Prenois de koppositie in het klassement bent kwijtgeraakt en de volgende race - op je favoriete baan - vier weken later op de kalender staat?

Volgens de artsen in het ziekenhuis staat er 6 tot 8 weken voor het herstel van de banden en pezen in mijn schouder, volgens de bedrijfsarts kan ik over 2 maanden weer een bord in een kast zetten en volgens de fysiotherapeut is het nog wat te vroeg om met behandelingen te beginnen. Ik heb eerst rust nodig.

Lastige dillema's kun je vaak beter bespreken in plaats van ze zelf proberen op te lossen. Gelukkig heb ik een hoop vrienden en een fantastische familie en dito vriendin, waardoor ik mijn beslissing weloverwogen kan nemen. Het is ook prettig dat bijna iedereen dezelfde mening blijkt te hebben, dat maakt de keuze wel makkelijker. Na 3 weken gaat het namelijk al wel wat beter, maar aangezien ik nog niet mijn eigen pak aan kan trekken, mijn helm op kan zetten of mijn motorfiets van de bok kan halen, is bijna iedereen het er wel over eens dat Oschersleben te vroeg komt.

Toch blijft het knagen. Mensen krijgen vaker spijt van dingen die ze niet hebben gedaan dan van dingen die ze wel hebben gedaan en mijn motto op de baan is eenvoudig en bekend: Bij twijfel altijd gas. Ik besluit (tegen al het goede advies in, gelijk hadden ze) met het hele OW-cup circus mee naar Oschersleben te reizen.

Bij de inschrijftafel verwacht niemand me meer en bij de briefing krijg ik het goede advies om wel met het hoofd te rijden. Ik neem het ter harte. Als het niet gaat, dan gaat het niet, maar ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben.

Dankzij mijn 'crew' op de paddock, lukt het me om volledig in pak aan te treden voor de eerste vrije training. Gezien mijn lichamelijke gesteldheid laten we de overige trainingen voor wat ze zijn. Één vrije training om te zien of rijden een optie is en dan kwalificeren en de race. Bij het oprijden van de baan merk ik dat onder de 1:40 rijden al een hele klus zal worden (voorgaande wedstrijden was 1:33.1 mijn snelste tijd). Bij hard remmen protesteert de schouder en het omgooien van de motor bij de diverse chicanes is simpelweg een drama. Dat de fysiek zware baan Oschersleben precies nu op de kalender moet staan, is niet gunstig. Ik probeer voor het remmen een wat langere afstand te nemen en de BMW bij de chicanes zo rustig en vloeiend mogelijk om te leggen. Het resulteert in een hoge 1:38 waarmee ik, gezien de omstandigheden, meer dan tevreden mee kan zijn. Het was zwaar, maar laat die kwalificatie maar komen.

Deze overtuiging is ruim 3 uur later bij de eerste kwalificatie direct bij het betreden van de baan al verdwenen. Binnen een paar bochten is duidelijk dat het niet verstandig is geweest het pak weer uit te (laten) trekken (of om naar Oschersleben te gaan, zoals veel zouden zeggen). Het is niet te harden en om geen gevaar voor anderen of voor mezelf te creëren, besluit ik na enkele rondjes in de kwalificatiesessie al binnen te komen. Ook de tweede kwalificatie laat ik aan me voorbij gaan. Na een paar uur te hebben geslapen in de caravan is de schouder stijf geworden en kan ik niet meer de baan op. Ik blijk met een 1:37.4 toch nog een 31e startplek te hebben veroverd (11e in mijn klasse). Goed eten en drinken en vroeg naar bed en dan zien we morgen wel of rijden nog een optie is. We hebben in ieder geval een startplek.

De volgende morgen valt niet eens tegen, maar ik laat de warming up aan me voorbij gaan. De ervaring van gisteren leerde dat één sessie waarschijnlijk te doen is en dat het daarna wel klaar is voor de dag. Ik bedenk me dat ik zou tekenen voor twee 10e plaatsen om nog wat punten mee te sprokkelen of in de eerste race kijken wat er maximaal uit te halen is en dan bijvoorbeeld met één 6e plaats naar huis gaan. Het is moeilijk en onduidelijk wat haalbaar is. We staan immers ook achteraan in het gecombineerde startveld.

Tijdens de eerste race blijkt dat naast de mix van Ibuprofin en Paracetamol vooral Adrenaline een goede toevoeging aan de mix is. De race is zwaar, maar we blijven scherp en na een goede start behalen we een vijfde plaats! Ik bel met het thuisfront en geef aan dat ik hier vrede mee heb als eindresultaat. Ik ben moe en voldaan. Dit is beter dan ik me had kunnen bedenken en ik heb aan damage control gedaan door nog wat punten mee te pakken. Het kampioenschap is dan wellicht uit beeld, maar ik heb er mijn uiterste best voor gedaan.

Op de vragen van de 'crew' of ze me uit het pak zullen helpen antwoord ik desondanks een resoluut nee. Race 2 is over twee uur en ik sta nog stijf van de adrenaline dus ik voel niet al teveel pijn. Ik wil zien hoe ik me na twee uur voel. Desnoods breek ik de race na een paar rondjes af (gelijk de kwalificatie), maar dan is het ook goed.

Deze strijdlust zakt steeds verder als de adrenaline zakt en plaatsmaakt voor pijn. De moed zakt me in de schoenen. Ik neem nog wat paracetamol, maar niet langer gecombineerd met Ibuprofin. Ik heb tijdens race 1 geen invloed op mijn reactievermogen gevoeld, maar ik wil geen risico lopen dat die zou verslappen. Ik moet scherp blijven en als de pijn te erg wordt, kunnen beslissen naar binnen te gaan. Maar goed het besluit is genomen, we zullen starten en als het niet gaat naar binnen gaan.

Bij het opstellen voel ik nog wel wat strijdlust, maar vooral vermoeidheid. Wie hou ik voor de gek? Ik weet wel dat ik dit wil en wat er ook gebeurd, door mijn vijfde plaats in race 1 is het weekend sowieso geslaagd. Als ik nu na drie ronden de race afbreek, kan ik immers met opgeheven hoofd (de 'crew') alles (laten) inpakken. Ik ben immers vijfde geworden, daar waar je nergens meer op had gerekend. Mijn start die volgt als de lichten uitgaan is dit keer mijn beste ooit met de BMW. Ik schiet door het veld naar voren en ik gebruik de eerste paar bochten naar links, naar rechts, stuk rechtdoor, en weer naar links, om binnendoor en buitenom nog diverse rijders te passeren. Dan zie ik tot mijn grote verbazing dat ik achter de nummers 1 en 2 in het kampioenschap rij! Ik rij enkele ronden achter ze en ik doe mijn uiterste best, maar zie wel dat de mannen ronde na ronde iets verder van me vandaan lopen, het is alleen niet heel veel.

Als het me op een gegeven moment in een ruime bocht even lukt om achterom te kijken, zie ik dat ik ook achter me niemand heb. Het is een raar beeld. Het is alsof ik laatste rij in een race, maar dan wel achter de koplopers in het kampioenschap. De mannen lopen steeds iets verder weg, maar als ik na enkele ronden nog eens omkijk op een andere plek op de baan, zie ik dat ik toch een flink gat heb van een seconde of 4 tot de volgende rijder. Wat volgt is de zwaarste sportieve inspanning van mijn leven. Als dit immers de derde plek is en ik hier in niemandsland rij dan is opgeven eigenlijk geen optie. Ik zal moeten blijven rijden. Een lang verhaal lang, maar toch altijd nog korter dan zou kunnen. Elk rondje van circa 1,5 minuut leek namelijk een kwartier te duren. Na een (gevoelsmatig) urenlange rit, was daar eindelijk de finishvlag.

De foto hieronder is niet mijn mooiste, maar hij spreekt boekdelen. Wat een slijtageslag, maar ik ben wel derde...

Excuses voor de eigenwijsheid, ik begrijp dat in beginsel domme keuzes nu beloond zijn, maar wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Ik heb het niet meer in eigen hand, maar het kampioenschap blijft open.

Alle sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt, zijn apart vermeld bij de plaatsing van bovenstaand verhaal op Facebook.

28/7: Hoogmoed komt voor de val.

Voor aanvang van de tweede race ben ik nog helemaal euforisch over het behaalde resultaat in de eerste race op Dijon. Ook het feit dat ik mij, zonder halsbrekende toeren uit te halen, kan meten met de Top10 van de SuperCup maakt dat ik niet kan wachten op de start van race 2.

Ik zeg tegen Elise dat als ik weer achter deze rijders kom te rijden, dat ik het niet zal laten om ze (te proberen) in te halen.

Mijn start is niet bijzonder goed, maar ik kan mee met het gedrang de eerste bocht in. Wat een heerlijk spelletje is dit toch. Ik schuif enkele plaatsen naar voren om me weer te kunnen mengen met de rijders van plaats 6 tot en met 9 uit de SuperCup. In het begin is het nog wat hectisch, maar het tempo is goed te volgen en voor mijn eigen klasse rij ik op de 1e plaats. Als dit het uitgangspunt blijft, is er geen vuiltje aan de lucht. Toch komt op een gegeven moment toch even een zwarte Panigale voorbij, met een coureur in een pak met felle rode en groene kleuren erop. Ik herken hem als de onverwachte podiumgenoot uit race 1. Blijkbaar strijd ik niet alleen om de hoogste trede in deze race. Ik weet hem echter eenvoudig weer te passeren en voer het tempo iets op om naar de rijders voor me te rijden.

In enkele ronden tijd is het me wel duidelijk waar zij sneller zijn en waar ik mogelijk wat sneller ben. Normaal moet ik het meer hebben van het vroeg op het gas gaan en niet van het late remmen, maar de twee Yamaha R1's en de Suzuki GSX-R1000 die voor mij rijden zijn zo snel weg uit de bocht dat dit me geen voordeel oplevert bij het opkomen van het rechte stuk. Naar het midden toe rijden ze zelfs iets van me weg, maar dat loop ik aan het einde van het rechte stuk weer op hen in. Ik merk dat dit niet komt omdat ik later rem, maar meer omdat ik de motor wat harder bocht 1 in laat lopen en ik vervolgens in de slinger die daarna komt, de gaskraan nog iets (verder) opendraai, waar zij hem constant lijken te houden. Bij twijfel altijd gas, zeg ik altijd maar. Vervolgens moet je blind over een klein heuveltje heen en als je daarna weer naar beneden duikt en naar links weer een kort recht stuk treft, merk ik dat de heren voor me sneller zijn. Als ik hen voorbij wil, moet ik dat dus op dat stuk daarvoor zien te realiseren.

Een aantal ronden rij ik zo achter hen, waarbij elke keer blijkt dat ik op het eerste stuk na start-finish wat sneller ben om het dan na 3-4 bochten weer in te leveren. In de rest van het circuit rijden ze echter niet van me weg dus ik ben duidelijk aan ze gewaagd. Na drie ronden besluit ik ervoor te gaan en besluit de achterste R1 in te gaan halen. Dit doe ik op het moment dat deze coureur zelf ook een inhaalactie start. Heel even twijfel ik, maar goed mijn snelheid is gefocust op de laatste rijder van dit groepje, en deze rijdt niet harder dan de ronde(n) daarvoor. Als hij dan de R1 voor zich passeert, doe ik dat ook en heb ik twee vliegen in één klap! Als mijn plan slaagt dan heb ik er gewoon twee ingehaald. Degene daarvoor is ook niet sneller dus in principe ben ik op weg naar de 6e plek in de Supercup!

Het pakt echter anders uit. De inhalende rijder komt verder naar rechts dan verwacht en het gat dat voor mij resteert, wordt steeds kleiner. In de ronde met mijn hoogste snelheid reed ik hier 305,37 kilometer per uur volgens de GPS datalogger dus de tijd om beslissingen te nemen is zeer beperkt. Mijn beslissing pakt in dit geval niet goed uit en in plaats van een 6e plaats in de Supercup of een veilige 1e plaats in mijn eigen klasse, raak ik de andere rijder en ga ik schouder-eerst naar de grond. Op zich was ik er wel aan toe om een keer mijn elleboog aan de grond te rijden in een bocht en je schouder is dan weer de overtreffende trap, maar het is vooral de kunst om dat te doen zonder te crashen. Mijn motor schuift rechtdoor en de rijders voor me komen met de schrik vrij. Het volgende dat ik zelf raak is de muur naast de baan om vervolgens weer terug te stuiteren de baan op vlak voor de achterste rijder langs. Technisch gezien toch nog even ingehaald dus.

Terug naar de titel kun je je hier afvragen of ik teveel hooi op mijn vork na. Er was geen enkele reden om de drie coureurs voor me in te halen, maar ik zat er al een tijdje achter en het was me duidelijk waar ik sneller was. En tja, is het niet de sportieve plicht van elke coureur om altijd voor de inhaalactie te gaan als hij sneller is dan de mensen voor hem (of haar)? Nouja de gedachte dat ik sneller was, kwam voor de val.

Achteraf bezien had ik beter met het kampioenschap in mijn hoofd kunnen rijden. Door mijn crash verlies ik nipt mijn eerste plaats in het klassement en het is nog maar de vraag hoelang het herstel zal gaan duren.

27/7: Dijon maakt vier-op-een-rij

Dijon-Prenois, een circuit met hoogteverschil, blinde bochten en een lang en snel recht stuk. Alleen het laatste spreekt me aan. We rijden met 1000cc met om en nabij de 200pk op het achterwiel. Sommigen wat meer, anderen wat minder, maar het gaat heel snel heel hard. Dat is gaaf, maar ik vind het dan wel zo prettig om te zien waar we naartoe gaan. Zo'n recht stuk biedt dan wel de uitgelezen mogelijkheid om dat vermogen eens ten volle te benutten.

Portimao (zie mijn beschrijving in de Sectie 'Bucketlist') is ook zo'n baan met veel hoogteverschil en blinde bochten. Je moet er zeker een keer gereden hebben, al is het maar om hem af te vinken, maar ik heb mijn draai er nog niet op gevonden. Ben er nu drie keer geweest en meer dan een rondetijd van 1:59.159 zat er niet in. Het is een achtbaan, heel leuk, maar ook in een achtbaan zou menigeen er niet aan moeten denken om zelf het karretje te moeten besturen.

Hoe anders is Dijon-Prenois. Het hoogteverschil is minder extreem en daarnaast zijn de bochten waar je blind instuurt, niet de bochten waar de snelheid het hoogst ligt. Omdat ik altijd veel tijd nodig hebben om nieuwe banen goed in mijn hoofd te krijgen, heb ik via de Duitse organisatie wel wat extra trainingssessies bijgeboekt. Dit blijken er iets teveel te zijn, blijkt naderhand, want om fit te zijn voor de wedstrijd die aan het einde van de dag plaatsvindt, wil je niet al 7 sessies (!) gereden hebben. Ook organisatorisch blijkt dit een hele klus want de Duitse trainingssessies sluiten af en toe direct aan op de kwalificaties van de OW Cup.

We mogen op donderdag om 9:00 direct aftrappen. Aangezien ik 20 minuten na afloop van deze sessie alweer een Duitse trainingssessie kan rijden, besluit ik het rustig op te bouwen. We rijden op de buitenlandse evenementen met een gecombineerde klasse ProCup 1000 en SuperCup 1000 dus tussen de snelste rijder uit de SuperCup en de langzaamste uit de ProCup zit 18 seconden...in één rondje. Toch zijn er in de Top 10 na de eerste sessie ook diverse ProCuppers te vinden, waaronder ikzelf. Mijn tempo ligt echter te laag (en wellicht is het ook nog te koud), want de gemonteerde SC1-achterband kan zo de prullenbak in. Spreekwoordelijk natuurlijk, want we nemen onze oude banden gewoon weer mee naar huis.

De volgende Duitse trainingssessie en kwalificatie volgen direct op elkaar. Elise en ik blijken nog verbazend goed samen wielen te kunnen wisselen. Het is zoals samen een tent opzetten, maar dan anders. Door de opgelopen schade aan de SC1 achterband, besluiten we de eerste kwalificatie te rijden met een gebruikte SC2 achterband. Als ik nu al een nieuwe SC1 zou monteren (Pirelli heeft niets anders bij op locatie, anders dan de nog zachtere - lees: nog duurder in gebruik zijnde - SC0 achterband) red ik het niet met mijn budget van 1 achterband per race. Dat het toch niet helemaal uitkomt door de verkeerde bandenkeuze in de ochtend, is gelukkig door een sponsor voor deze race helemaal opgelost.

Deze race is een set Pirelli Superbike Slicks gesponsord door Stichting Motorrace Amsterdam / MyScootershop van Mitchell Wintersberger uit Amsterdam (www.myscootershop.nl). Uiteindelijk blijkt dat zo'n set banden de overwinning mogelijk maakt! Ook bijdragen aan dit succes? Neem dan eens vrijblijvend contact op.

In de eerste kwalificatie zien we wel dat de extra trainingstijd heeft geholpen, althans voor mijzelf dan. Ik heb niet bijgehouden wie van de OW Cup-rijders ook deze extra sessies heeft geboekt, maar ik kom tijdens die sessies diverse Pro- en SuperCup-rijders tegen. Omdat op dat moment nog niet gebleken was dat er een verkeerde inschrijving heeft plaatsgevonden, lijkt mijn tijd goed voor de tweede startplek in mijn klasse. Deze tijd is neergezet met een SC2 achterband, terwijl ik voor de wedstrijd in overleg juist weer voor de zachtere SC1 heb gekozen. Met de hogere temperatuur van het asfalt en de juiste bandenspanning zou hij nu goed moeten blijven. Met Elise krijg ik het voor elkaar om in 20 minuten voor en achterwiel te wisselen en ongeveer op de juiste spanning te krijgen doordat de te wisselen wielen al in de warmers zaten. Tussen de Duitse trainingssessie en de kwalificatie door nog snel even de pitstraat in waar Elise klaarstaat met de drukmeter. We laten de bandenspanning nog iets zakken en ik ga snel de baan weer op voor de tweede kwalificatie. Al onze inspanningen ten spijt, is een snellere tijd in Q2 niet mogelijk omdat het al snel begint te regenen. Met een tijd van 1:25.645 mag ik in het gecombineerde veld vanaf de 9e plek vertrekken.

Voor de race zelf betekent dit dat ik continu met rijders uit de (snellere) SuperCup-klasse aan het knokken ben. Het is gaaf om te merken dat ik me op de buitenlandse banen echt in de Top 10 van de SuperCup kan mengen en ik eindig dan ook op slechts 10 seconden afstand van het podium in die klasse. Ten opzichte van de ProCup rij ik onbedreigd naar mijn 4e winst op rij.

Is die ambulance een teken aan de wand? Lees snel het verslag van race 2...

15/7/2017: De eerste plaats op Assen is een feit!

Waar Assen tot nu toe voor ons het toneel was van enkele tweede plaatsen en vooral veel valpartijen en technische mankementen, hebben we nu eindelijk de eerste plaats te pakken!

Met meerdere mensen achter me op de startgrid die allemaal al een rondetijd van 1:47 reden dit seizoen, voelde de pole positie met 1:48.3 nou niet bepaald comfortabel. En waar ik er op mijn oude R1 altijd als een kogel vandoor ging, heb ik het starten met de BMW nog niet echt onder de knie.

Gelukkig ging de start goed en in mijn ooghoek zag ik dat ik veilig de eerste bocht in kon duiken. Flink op het gas door Haarbocht, Madijk en Ossenbroeken en een verdedigende lijn door de Strubben en zo kon ik als eerste de Veenslang op. Wat later remmen dan ik gewend ben aan het einde van dat rechte stuk en de rest van het circuit op de gebruikelijke manier en zo kwam ik ongeschonden de eerste ronde door.

Met een korte blik op mijn laptimer zag ik echter tot mijn schrik een 1:53.2 staan. Dat was natuurlijk nooit genoeg voor die jongens achter me met hun 1:47-ers! Hierbij realiseerde ik me niet dat dit voor een ronde vanuit stilstand helemaal geen slechte tijd was. Zonder deze relativering toe te passen, heb ik de tweede en derde ronde direct alles gegeven om zelf ook voor het eerst met de nieuwe fiets twee 47-ers neer te zetten. Achter me werd echter ook 1:47 gereden en toen ik in een poging nog later te remmen na start-finish wijd ging in de eerstvolgende bocht, dook de nummer 2 in het klassement direct onderdoor en kwam ik op een tweede plek te rijden. Vooruit ik was zo wijd gegaan dat de breedte van het asfalt in de Haarbocht niet voldoende was om op de baan te blijven, maar hij zat me dus op de hielen.

Een ronde lang heb ik achter hem gereden. Wat nu? Moest ik achter hem aan gaan rijden en kijken of er nog plekken waren waar ik sneller was om hem dan richting het einde van de race proberen voorbij te gaan? Maar wat nu als hij sneller is en juist bij mij wegrijdt, dan kan ik beter zo snel mogelijk de inhaalactie proberen. Of stel dat ik wel wacht tot het eind, maar dat hij veel beter blijkt te zijn in de eindstrijd. Als ik hem inhaal dan kan hij mij juist gaan volgen en wachten op een moment om toe te slaan. Een ronde lang heb ik nagedacht over deze opties. Een ronde lang waarbij hij op sommige stukken sneller was en ik op andere. Uiteindelijk leek het me de beste optie om een inhaalactie te plaatsen en te proberen een gat te slaan.

In mijn enthousiasme om naar hem toe te rijden, nam ik veel snelheid mee bij het ingaan van Ossebroeken, waarbij ik hem in eerste instantie aan de buitenkant langszij wilde zetten. Zoveel snelheid had ik nou ook weer niet en even dacht ik dan ook dat mijn inhaalactie ging mislukken, maar bij het uitkomen van Ossebroeken richting Strubben reed ik toch weer naar hem toe en deze keer kon ik aan de binnenkant erlangs. Mijn poging om daarna niet alleen aan het einde van de Veenslang wat later te remmen, maar de rest van het circuit zo laat mogelijk te remmen en zo vroeg mogelijk op het gas te gaan, leverde me direct de snelste raceronde op.

De rest van de race bleef ik het gevoel houden dat elk foutje weer zou betekenen dat ik weer ingehaald zou worden. Daarnaast wilde ik ook niet als haas fungeren. Ik weet uit eigen ervaring dat wanneer iemand in beeld is en je merkt dat de afstand verkleint, dit je ook de motivatie en kracht kan geven om nog wat harder te rijden. Dat ik door dit effect hoe dan ook te willen voorkomen, zelf ook boven mezelf uit was gestegen, was een fijne bijkomstigheid. Vroeg ik me bij aanvang van de race nog af of ik met mijn poletijd van 1:48.3 wel opgewassen was tegen alle coureurs met een 1:47 op hun naam achter me, nu reed ik er zelf 7!

Het passeren van de finish was een ware ontlading. Moe en voldaan heb ik op een slakkegang mijn uitloopronde gereden om onder luid gejuich te worden ontvangen in de pitstraat. Wellicht dat het voor sommige toeschouwers eruit moet hebben gezien alsof ik deze race zo had uitgedacht, maar wat heb ik ervoor gestreden.

Ondanks de dubbele overwinning op Oschersleben was mijn voorzichtige inschatting een 6e plaats in deze race op Assen, met de stiekeme hoop om een podium te scoren. Door een eerste plaats te scoren heb ik echter naast vriend en vijand, bovenal mijzelf verrast. Spreekwoordelijk dan, want het mooie aan de OW Cup vind ik dat je naast de strijd op de baan zo gebroederlijk naast elkaar op de paddock staat.

Nu aftellen naar de dubbele races op Dijon et Prenois op 27 en 28 juli. 

Tot snel!

Wouter van Heyningen