Is het rijden op de verschillende banen altijd gaaf en geeft het me een beetje het gevoel hetzelfde te doen als de coureurs waarvan ik alle wedstrijden volg, toch is de ene baan wel spectaculairder dan de ander. Ook de vergelijking met de rondetijden van de coureurs in de snelste motorracecompetities ter wereld geeft aan dat de ene baan me ook beter ligt dan de ander. De combinatie leidt tot meeste voldoening. Is één rondje van start tot finish al voldoende om te kunnen zeggen dat we daar ook gereden hebben, het is helemaal gaaf als je daarbij slechts 10% langzamer bent geweest dan de wereldkampioenen van je favoriete sport. Los van de rondetijden is meedoen aan een wedstrijd weer nog mooier en wordt een bezoek helemaal onvergetelijk.
Om deel te kunnen nemen aan een wedstrijd moet er naast alle formele vereisten (al dan niet licentieplicht, afstandsverklaring(en) tekenen voor aansprakelijkstellingen, medische keuring, technische keuring, kopie ID en/of rijbewijs, etc) natuurlijk ook voldaan worden aan een kwalificatiegrens. Ben je niet snel genoeg (vaak ten opzichte van de snelste man of vrouw op dat moment) dan heb je nog niet het gewenste niveau om deel te nemen, onder meer omdat je een gevaar op de baan zou kunnen vormen voor jezelf en de andere rijders. Gelukkig zijn deelnemersvelden vaak verdeeld in verschillende snelheidsgroepen zodat voor (bijna) iedereen mogelijkheid tot deelname bestaat. Om zoveel mogelijk kans te maken op een beker zijn er zelfs coureurs die beneden hun eigen kunnen kwalificeren om daarna in de wedstrijd het hele veld op te rollen, maar dat noemen we een schaaltjesdief. Uiteindelijk zal het toch de meeste voldoening geven als je strijd hebt moeten leveren voor je prijs. Liever een prachtige strijd en zonder beker naar huis dan zonder al te veel moeite een saaie pot rijden en dan naar het podium mogen. Een gerechtvaardigde uitzondering hierop is wanneer je rijdt voor een klassement, maar ik geef toe dat ik zelf ook gewoon voor het beste dagresultaat ging toen ik had moeten rijden met het kampioenschap in mijn achterhoofd (met alle gevolgen van dien). Uiteraard komt het ook voor dat iemand slechts één of enkele snelle rondes kan rijden om daarna het hele veld in de weg te rijden, waardoor uit veiligheidsoverwegingen wordt besloten om in een langzamere klasse in te schrijven.
Hoe dan ook, op de meeste exotische banen waar we naartoe gaan komt het vooral op trainen neer, maar wanneer we begin augustus de Red Bull Ring in Oostenrijk aandoen is er de mogelijkheid om mee te doen aan twee wedstrijden. Hoewel we de baan niet kennen, en ik ook niet de snelste leerling ben met nieuwe banen, laat ik de kans niet schieten om op dezelfde baan te strijden als waar Dovizioso en Marquez voor een schitterende ontknoping zorgden in 2017. Omdat ik hier niet eerder gereden heb, zal het lastig worden om ver vooraan te starten bedenk ik me nog, maar de baan blijkt veel simpeler dan verwacht. Het is zo ongeveer rechtdoor, rechtsaf, rechtdoor, rechtsaf, rechtdoor, rechtsaf… Ik heb van tevoren enkele filmpjes gekeken op YouTube en op de PlayStation gespeeld, maar dat het zo simpel zou zijn had ik niet verwacht. Als het nu weer haaksom rechtsaf zou gaan dan hebben we volgens mij in een vierkant gereden, maar gelukkig zitten er nog 2 linker (en een rechter) bochten in voordat het zover is. Het is een prachtig complex in een hele mooie en groene omgeving, maar het is zonder twijfel de minst uitdagende baan qua layout waar ik ooit heb gereden. Ik moet wel zeggen dat ik nog nooit op een hele oval cq. kombaan gereden, al is Monza er voor een deel wel onderdeel van. Het is ook niet direct saai, maar moeilijk is de Red Bull Ring in ieder geval niet.
Het is op de dag van aankomst in de ochtend echter al direct kwalificeren en alleen de snelste 49 rijders op superbikes blijken te mogen starten in de SBK race (1000cc). Ik realiseer me dat mijn eerste sessie op deze baan ook de eerste van mijn enige twee mogelijkheden is om aan de kwalificatiegrens te voldoen. Ik wil daarom snel vooruitgang boeken, maar de omstandigheden zijn niet ideaal. Ondanks dat ik de nieuwe baan sneller door heb dan voor mij normaal, blijkt het aanscherpen van mijn rondetijden minder eenvoudig en de traction control vertoont ook wat kuren.
Nou heb ik mijn snelste tijd op Assen ook zonder traction control neergezet, maar door onbekendheid met de baan en de afleidende foutmeldingen kom ik niet verder dan een 56e tijd. Dit zegt weer heel weinig als je denkt aan mijn verslag van 31/8 - 3/9 en het zou dan ook beter klinken als ik zeg dat het de 56e tijd was van 166 deelnemers, maar het betekent wel dat ik met deze rondetijd niet snel genoeg ben om aan de race deel te mogen nemen. Gelukkig krijg ik om 11:45 nog een tweede kans.
Het mooie van deze sport, zeker op dit niveau, is dat er buiten de baan weinig strijd is en men elkaar juist veel spreekt over de eigen werkwijzen. Tandwielverhoudingen, rijtechnieken, referentiepunten en vele andere zaken die maken dat iemand tot snelle rondetijden komt, worden met elkaar gedeeld alsof je je teamgenoot spreekt in plaats van je tegenstander. Nu zegt men wel dat juist in een team, het verslaan van je teamgenoot je eerste doel is, maar ik bedoel maar te zeggen dat ik maar weinig competities ken, waar ik concurrenten zo hun best zie doen om de ander te laten groeien. Uiteraard allemaal totdat het vizier dicht gaat…
Omdat we het probleem met de traction control niet direct kunnen vinden, besluiten we dat uit te schakelen. Probleem opgelost en zo heeft de monteur ook nog tijd om een paar sessies over de baan te kogelen met een gehuurde KTM. De meeste coureurs die ik verder spreek op de paddock, hebben hier al enkele malen eerder gereden en geven me nog wat bruikbare tips. Als ik hoor wat hun ervaringen zijn op andere banen waar ik ook geweest ben, dicht ik mezelf stiekem hogere kansen toe, maar toch kom ik in de tweede kwalificatie niet verder dan de 29e tijd. De meters die ik win op het gas bocht uit, lever ik weer in waar je hard moet remmen voor de (over)haakse bocht(en) die volgen. Deze stop & go-baan is zo eenvoudig dat ik al heel snel bij mijn latere PR zit, maar daarom lukt het me ook niet goed om te achterhalen waar ik de meeste tijd laat liggen. Het belangrijkste is dat mijn 29e tijd genoeg is voor deelname.
Voordat de race start volgen nog enkele vrije trainingssessies waarin ik iedere keer wat verbeterpunten door kan voeren in overleg met mijn teamgenoot. Op het bord met de tijden van alle rijders zie ik dat ik langzaam stijg van de snelste 35 rijders naar de snelste 25 rijders. Dit werkt een klein beetje vertekend omdat hier ook nog een paar snelle coureurs op supersport motoren tussen zitten die kunnen deelnemen aan de SSP-race (600cc), maar het geeft aan dat ik zowel absoluut als relatief progressie boek. De snelste tijd wordt gereden door een rijder die hier al 20x is geweest en hij rijdt op dat moment 1:35, terwijl ik inmiddels al mijn ronden onder de 1:40 rij, waardoor ik met vertrouwen uitkijk naar de race.
In de voorbereidingen voor de race wordt ik maximaal ondersteund door mijn You Like Racing teamgenoten. Onze monteur heeft een aantal sessies gereden om de baan af te kunnen vinken en mijn teamgenoot tijdens de enduranceraces waar we aan deelnemen, gebruikt deze dagen enkel als training (en ook om af te vinken). Nadat ze me richting de startgrid gestuurd hebben, nemen ze plaats op de tribune om vandaar de start en de doorkomsten te kunnen meemaken (en filmen).
Mijn vertrouwen in de race wordt beloond, want ondanks mijn matige start lukt het om van de 29e plek naar de 11e plek op te werken. In mijn snelste ronde klok ik 1:37.9, terwijl ik achter rijders ben gestart die blijven hangen in de 39. Dit maakt dat ik steeds verder naar voren kom, maar omdat het snelheidsverschil (tegen mijn verwachting in) juist in het technische gedeelte van de baan zit, leveren mijn inhaalacties op de snelle stukken de nodige strijd op. En zo hoort het ook natuurlijk, supergaaf, maar het kost me ook veel tijd om naar voren te komen. Het is sowieso echt een veld vol adrenalinejunkies want aan het einde van elk rechte stuk zijn er wel rijders die meerdere rijders tegelijk uit proberen te remmen wat tot chaotische situaties leidt, maar het maakt het wel een spannende pot. Omdat ik nog steeds op weg naar voren ben, stopt de race wat mij betreft veel te vroeg. Desondanks ben ik heel blij met het resultaat (11e) en mogen we morgen nog een keer!
De volgende dag zijn in de ochtend opnieuw de eerste twee sessies bedoeld om je startpositie voor de race veilig te stellen. Ik rij in de gecombineerde kwalificaties een snelste ronde van 1:37.8. Één tiende sneller al dan in de race van gisteren en nu goed voor de 16e plek op de startgrid. Over deelname had ik al geen twijfels meer, maar dit is ook een betere uitgangspositie voor een mooi resultaat. In de vrije sessies voordat de race start weet ik deze tijd nog aan te scherpen naar 1:37.3, maar door de hoge temperatuur van baan en buitenlucht, is het ook zaak om lijf en leden (en banden) te sparen. De snelste coureur heeft zijn tijden ook aangescherpt, maar ik zou ervoor tekenen om in de buurt te komen van zijn 1:35 van de dag ervoor. Mijn huidige PR ligt nu zo'n 15% boven de snelste tijd van de winnaar van de laatste race in de MotoGP op dit circuit dus ik ben al niet ontevreden, maar het ultieme doel (en dus niet persé realistisch) is 10%.
De race die volgt is echter zo mogelijk nog gekker dan de eerste. In plaats van dat één rijder meerdere rijders uit wil remmen, volgen nu meerdere rijders tegelijkertijd dit voorbeeld. Ongeveer het tegenovergestelde van hoe het op snelwegen gaat. De snelweg is vaak op de rechte stukken 4 of 5 banen breed, maar bij bochten als op- en afritten moeten mensen gaan ritsen en voorrang verlenen omdat de afrit of splitsing slechts 1 of enkele rijstroken heeft. In deze race reed iedereen op de rechte stukken zo ongeveer recht achter elkaar, af en toe met twee naast elkaar dus zeg 2 banen breed, om vervolgens voor de bocht volledig uit te waaieren met zijn allen in een poging de eerste te zijn die de bocht bereikt. Doordat de capaciteit bij op- en afritten veel minder is zie je in het verkeer dat daar ook de opstoppingen ontstaan, die mogelijk veel minder zouden zijn wanneer men gewoon geleidelijk en vloeiend de afslag neemt, maar hé, waar hebben we het over? Dit is racen! You Like Racing? Jazeker.
Prachtig spelletje, eerder op het gas, later in de remmen, harder door de bocht, ruimte zoeken om in te halen die er net wel of toch niet (?) is/was, wat een gaaf spelletje! Uiteraard hopelijk zonder dat iemand zich echt bezeerd, want alles en iedereen ongeschonden naar huis is toch ook een deel van de winst. Deze pot was op het randje denk ik. Ik genoot van de wedstrijd, maar er werden acties om mij heen uitgehaald waaraan je zou kunnen twijfelen of ze nog kunnen en wellicht dat een ander een actie van mijn kant in het heetst van de strijd ook in die categorie zou hebben geschaard. Ook nu mochten alleen de snelste rijders starten, maar het lijkt veel drukker in het veld. Alle onderlinge strijd is niet goed voor de rondetijden, dus ik weet mijn tijd niet meer te verbeteren, maar ik kom wel langzaam naar voren. Gestart op 16, dan naar 15, 14, 13, etc. De rondetijden liggen inmiddels veel dichter bij mijn eigen snelste tijd dus inhalen gaat minder makkelijk, maar door goed te kijken waar ik sneller ben en waar mijn voorganger dat is, gaat het merendeel me goed af en blijf ik stijgen. Hoeveel ronden te gaan nog? We hebben nog wel een paar ronden te gaan zag ik bij start-finish en ook daarna heb ik er alweer 2 ingehaald, terwijl ik inloop op een groepje van 4 rijders die ook hevig aan het bakkeleien zijn. De baan mag dan wel simpel zijn, het blijft toch zo gaaf om door al die versnellingen heen te gaan en met een noodgang over dat circuit te knallen. De versnelling met de BMW lijkt op deze afstanden wel eindeloos en de enige vertraging ontstaat wanneer je zelf de kraan dichtdraait. Omdat ik ook terrein blijf winnen op de mensen voor me is de motivatie om te blijven pushen onverminderd groot. Rechtdoor, rechtsaf, rechtdoor, rechtsaf, recht…WOW…recht voor mijn neus ligt een Ducati Panigale plat, stil, midden op de ideale lijn. Omdat er nog wat kleine hoogteverschillen zitten in de baan, duik je deze overhaakse bocht rechtsom een beetje blind in. Aangezien bijna elke bocht hier gevolgd wordt door een rechte stuk en we zo snel mogelijk willen zijn, gaat het gas zo snel mogelijk ook vol open na de bocht. En als je dan volgas de bocht uitkomt en er ligt ineens een motor, is dat toch even schrikken. Gelukkig lukt het me om de motor te ontwijken. Hij ligt er echter wel zo gevaarlijk dat de organisatie besluit er (terecht) een rode vlag voor te geven. Ik lig op dat moment op de 9e plek, maar omdat inmiddels tweederde van de race is verreden heeft de rode vlag als gevolg dat de doorkomst in de ronde daarvoor als uitslag voor de race wordt genomen. Op dat moment lag ik nog 11e. Rechtsaf, rechtsaf, rechtsaf en nog eens rechtsaf en (met de juiste verhoudingen) je bent weer terug op je bestemming. Twee totaal verschillende races, met een hele andere tactiek en het resultaat is dat je ook gewoon 11e bent, net of het niet uitmaakt wat je doet. We hebben met zijn allen twee hele mooie dagen gehad op de Red Bull Ring en alles en iedereen gaat heelhuids weer mee naar huis. Dat is toch pure winst?
