Een goede titel wekt uiteraard direct de interesse. Het is ook niet zo dat hier niets van waar is, maar het ligt anders dan de titel doet vermoeden.
Op 25 mei reizen we met het You Like Racing team af naar Dijon. In principe vinden die dag ook direct de kwalificaties plaats voor een Endurance race over 2 uur en een sprintrace met Superbikes op 26 en 27 mei, maar dit zijn races voor een Zwitsers klassement en wij doen enkel mee als training en ter voorbereiding op de races die ik in de ProCup later zal rijden dit jaar (het ONK). Daarnaast wil ik deze dag bij een uitvaart zijn, waardoor we pas laat op de dag koers naar Frankrijk kunnen zetten.
Bij de registratiebalie aangekomen blijkt dat deelname zonder FIM-licentie niet mogelijk is. Met een goed verhaal wordt mijn NK SuperCup-licentie uiteindelijk geaccepteerd als bewijs van race ervaring en mag Leo meedoen op basis van een daglicentie en aantoonbare resultaten in het (recente) verleden. Ook over de startplaats dienen we nog te bakkeleien, want in principe zijn de kwalificatiemogelijkheden voorbij. Op basis van gemiddelde rondetijden in de vrije training (de volgende morgen), mogen we de Endurance vanaf P25 starten, maar moet ik met de individuele race achteraan starten.
Veel meer zat er ook niet in zou ik willen zeggen met een motorfiets die niet precies doet wat jij wil, maar ik zoek de oorzaak hiervan het liefst bij mezelf dus als ik hier een PR heb van 1:23.8 en ik kom in de vrije training niet verder dan 1:27.2 dan zal ik vooral zelf harder moeten rijden.
Bij een Endurancerace komt vanwege de lange duur nog het nodige kijken en we zijn hier slechts met zijn tweeën dus dat lijkt een uitdaging, maar gelukkig vinden we onze Zwitserse buren (op de paddock) bereid om als onze ondersteuning te fungeren tijdens de race. De jongeman van het stel doet enkel mee aan de individuele race die de volgende dag plaatsvindt en zij is fanatiek en enthousiast om bij ons de rijderswissels, tankbeurten en het omleggen van de bandenwarmers te verzorgen.
Doordat we nog onvoldoende ronden hebben gemaakt en we door het missen van de kwalificatie relatief ver naar achteren staan bij de start, wordt de eerste ronde een ware inhaalrace. Omdat ik de snelste tijd rij in onze vrije training, spreken we naar vast gebruik af dat ik mag starten. Zie hierboven de 360-graden beelden voor een impressie van hoe dat ging.
In de sessies die daarna volgen, klimmen we langzaam verder op en verstevigen we onze positie. Na 2 uur kogelen in de Franse zon komen we als 10e over de finish. Aangezien de organisatie heeft besloten om bij deze Endurance aan de 1e 10 teams een beker uit te reiken, mogen we hier gewoon eremetaal in ontvangst nemen! Niks teveel gezegd met deze titel dus…wel een druk podium.
Bij het opvragen van de ‘officiële’ uitslag blijkt zelfs dat we 7e zijn geworden nadat rekening is gehouden met alle uitgedeelde tijdstraffen, maar het feit dat we überhaupt een beker kregen, maakte dat we enig protest niet de moeite vonden. We hebben de beker voor de 10e plaats dan ook behouden en uitgebreid gevierd met onze Zwitserse buren en hen bedankt voor de ondersteuning.
Op 27 mei staat er opnieuw een wedstrijd (als training voor mij) op het programma, de sprintrace in de SBK klasse. Omdat, van de 44 inschrijvingen, meer dan de helft niet op komt dagen (serieus kampioenschap), mag ik als 19e starten. Hoewel mijn tijden nog niet in de buurt komen van mijn PR van vorig jaar, heb ik veel vertrouwen in de race. De vertraging van de motor valt nog tegen en ik krijg opgepompte armen van het knijpen, maar de baan is inmiddels bekend terrein, we hebben veel inhaalacties kunnen oefenen tijdens de Endurance en mijn tijden liggen niet ver van de tijden van de mannen vooraan.
Als de lichten uitgaan, heb ik ook nog eens een start om van te dromen. Leo heeft me bij de voorbereidingen voor de wedstrijd geholpen en heeft inmiddels plaatsgenomen op de tribune op de helft van de baan. Op het moment dat ik daar voor het eerst voorbij kom, lig ik echter al op de 8e positie! In de ronden die volgen, lukt het me om ronde na ronde naar voren te komen en uiteindelijk zelfs de nummer 2 (even) in te halen. Deze geeft zich echter niet zomaar gewonnen en wij wisselen binnen diezelfde ronde meerdere keren van plaats. Omdat het lastig blijft om de motor te vertragen en ik in mijn pogingen daartoe steeds harder ga knijpen, en hierdoor ook steeds meer last krijg van mijn onderarm, moet ik hem uiteindelijk laten gaan. Het is de vraag of deze berusting de doodsteek voor me was, want op het moment dat ik me van de nummer 2 af laat zakken, komen anderhalve ronde verder ook nummer 3 en 4 voorbij. Ik probeer weer aan te zetten en de aansluiting te behouden, maar ze remmen later dan ik kan en ik verlies de volgende ronde weer enkele tientallen meters. Zij zijn wel met elkaar in een hevige strijd verwikkeld en de nummer 3 is daarbij zo enthousiast om vroeg op het gas te gaan de bocht uit, dat hij met een flinke highsider van zijn motor wordt gelanceerd. Ik krijg er de 4e plek voor terug, maar gezien het feit dat de nummers 2 tot en met 5 allemaal 1:23 (en sneller) rijden en ik niet verder dan een 1:24.5 kom, moet ik uiteindelijk met een 6e plaats genoegen nemen.
Ook hier blijkt dit een beker op te leveren en als we nu eens niet naar de tijden kijken, moet ik ook zeggen dat ik daar hartstikke blij mee ben. Van P19 naar P6 was immers een waar spektakel (voor zowel Leo als ik) en dit is een mooi aandenken. Meer dan tevreden keren we huiswaarts na deze warme dagen, terwijl Deep Zone menigmaal uit de speakers knalt.
