Uiteraard werd mijn 2e race in de ProCup overschaduwd door het gebrek aan benzine aan het eind, maar het feit wil dat ik zowel in de kwalificatie als in de race de motor niet goed tot stilstand kreeg. Zonder benzine stopt de motor uiteindelijk vanzelf zou je zeggen, maar we kozen juist voor een minimale hoeveelheid benzine om de motor lichter te maken en daardoor mogelijk beter af te kunnen remmen, niet met de bedoeling om stil te vallen natuurlijk. Maar ben ik nou gewoon echt niet zo'n goede remmer of zou er toch meer aan de hand zijn? De eerste race ging het immers nog wel goed, maar op de jaarlijkse Pirelli-dag na het WK Superbike, rij ik helemaal geen deuk meer in een pakje boter. Gelukkig hebben we de vlag wel overal laten wapperen dus het You Like racing team krijgt steeds meer bekendheid.
Op 23 April hadden we als You Like racing team namelijk een extra trainingsdag geboekt op Assen na het WK Superbike weekend om eerst even te zien hoe de echte toppers het doen om vervolgens zelf nog even de tijden aan te scherpen. We hebben vers rubber en verse blokken dus daar zou het niet aan moeten liggen. En hoewel ik ook fors geïnvesteerd heb in nieuwe remklauwen, krijg ik de BMW simpelweg niet tijdig afgeremd voor de bochten en kom ik qua rondetijden niet onder de psychologische grens van 1:50. Deze grens is, zo is mij ooit verteld, het verschil tussen ‘heel hard rijden’ en ‘racen’. En als You Like Racing wil ik onze naam wel eer aan doen.
Gelukkig hebben we met het You Like Racing team ook nog 3 trainingsdagen geboekt op Aragon om de boel weer op orde te krijgen en goed beslagen ten ijs te komen voor de 3e race van het seizoen. Het is een baan die in 2013 al van de bucketlist is afgevinkt, maar mijn PR daar staat op 2:06.8 en aangezien de MotoGP en het WK Superbike er allebei 1:49 rijden (de snelste raceronde in die wedstrijden in 2018), vind ik dat ik daar zelf ook wel 2:03 moet kunnen rijden. Op Assen ben ik inmiddels ‘slechts’ 10% langzamer dan het WK Superbike (op een goede dag en rekening houdend met een verlies van 1 à 2 seconde voor de langzame Ruskenhoek), maar daar hebben we wat vaker gereden. Stiekem droom ik er dan ook van om de grens van 2:00 op Aragon te passeren, maar voor dit evenement is een 2:02/2:03 een mooi streven. Genoeg gemijmerd, gas erop!
Deze schitterende baan is mij op het lijf geschreven. Je kunt hier heerlijk kogelen met je 1000cc en de baan is voorzien van grote uitloopvlakken, zodat je ‘rustig’ met 300 kilometer per uur je rempunt verkeerd kunt inschatten en de bocht missen, want in zo'n geval rij je gewoon rechtdoor en heb je alle tijd om af te remmen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet had verwacht dat dat in de praktijk ook nodig zou blijken te zijn. Ik vertel dat verhaal van dat rempunt missen altijd om de veiligheidsvoorzieningen van deze hele snelle baan te benadrukken aan het thuisfront. Ergens heb ik het idee dat als ik vertel dat het veilig is, mijn vriendin me toch met een gerust(er) hart laat gaan. Ik ben immers al flink wat keren onbedoeld van de motor gestapt en dan is het vooruitzicht van een hele snelle baan mogelijk niet geruststellend. Want wat heeft deze baan gave en snelle stukken. Aan het eind van dat rechte stuk komt namelijk een hele snelle bocht naar links om vervolgens weer over te gaan in een rechte stuk richting start-finish, zodat de kraan ongenadig hard kan worden opengedraaid. Man man, wat is dat mooi.
Na enkele sessies gereden te hebben, stel ik vast dat het rijden op deze baan prachtig is, maar dat goede remmen hier hard nodig zijn en dat ik daar niet over beschik. Ik knijp me helemaal gek, maar krijg de motor niet tot stilstand. Ik ben al 5x rechtdoor gegaan op snelle stukken waar dat niet de bedoeling is en ik voer dan ook driftig overleg met mijn teamgenoten en de aanbieders van de remklauwen, remschijven, remblokken en remvloeistof tussen de sessies door. Ik sta elke sessie te sleutelen, maar ook dat is onderdeel van deze mechanische sport.
Gelukkig hebben we nieuwe blokken en remvloeistof bij dus kunnen we de motor elke keer weer klaarmaken voor een nieuwe sessie onder de Spaanse zon. Sowieso zou ik niet willen klagen, want ondanks de moeite die het me kost om de motor af te remmen ontsnap ik in 1 van de sessies daarna aan een massacrash.
Ronde na ronde deed ik namelijk mijn uiterste best om mijn rempunt te verleggen (ik merk dat ik veel vroeger rem dan normaal omdat het niet lukt om de motor te vertragen) en een goede ronde te rijden, maar ik kom niet verder dan een 2:07.7. En dan, met de kraan vol open op het 2e rechte stuk richting start-finish, zie ik voor mij een coureur onderuit gaan en direct ook zijn achtervolger. Een gouden regel in het racen schiet me te binnen: ‘Je moet altijd de focus houden op je eigen lijnen, rempunten, etc. want als je op diegene voor je gaat letten, maar je al snel dezelfde fout.’ Uiteraard kan het in dit geval ook zijn dat de 2e rijder schrok van de valpartij van de 1e en daardoor zelf ook ten val kwam omdat hij bijvoorbeeld harder in zijn rem kneep dan normaal, maar veel tijd om daar over na te denken is er niet. Na de initiële crash gaat al snel ook de 3e, 4e en 5e rijder voor me neer. Het is me direct duidelijk dat hier meer aan de hand is en aangezien iedereen valt bij het remmen en insturen van de eerste linkerbocht aan het einde van dit rechte stuk, besluit ik snel helemaal niet te remmen en de motor rechtop te houden, zover als mogelijk aan de rechterkant van de baan. Dit houdt in dat ik dus rechtdoor de baan afga, maar goed als dit alles ontstaat door olie op de baan bijvoorbeeld, kan ik wel weer gaan remmen zodra ik de bocht voorbij ben (en ik er niet doorheen gereden ben). Dat betekent dat ik met een aardige snelheid de baan afkom en sinds ik de motor sowieso al veel minder afgeremd krijg dan ik gewend ben, red ik het niet om voor de boarding tot stilstand te komen en stuur dan ook mee (buiten de baan nog altijd) met de bocht naar links om meer asfalt te kunnen benutten. Als ik bij het insturen naar links omkijk om te zien wat de status van de gevallen rijders is, zie ik nog meerdere rijders vallen, wiens motoren overdwars op weg zijn om mij ook omver te kogelen. Ik moet zelfs gas geven om te zorgen dat de liggende motoren mij niet raken. Het was een kwestie van seconden waarin ik tot dit plan kwam, maar ik besef me maar al te goed dat er hier een stuk of 10 motoren platliggen, waar ik zomaar tussen had kunnen liggen.
Hoewel het de dagen daarna enorm tobben blijft met de remmen, hebben we een paar schitterende dagen. Het weer is prachtig, het eten lekker, je bent met het You Like Racing Team bezig met de mooiste hobby die er is, wat wil je nog meer. De nieuwe themesong van het You Like Racing Team heeft een titel die zorgt voor een relativerende noot: “It's gonna be alright”.
Hoe je zo'n ding moet stoppen, weet ik nog steeds niet. Misschien ben ik wel minder fit dan andere jaren of ben ik gewoon ouder geworden. Mijn PR heb ik toch nog aan weten te scherpen tot 2:04.4. Niet door hard te remmen, maar gewoon door netjes je lijnen te rijden en wat eerder van het gas te gaan en wat vroeger er weer op. Een gezegde luidt “Remmen is angst, gas is alles.” Hoe dan ook, het gaat allemaal goedkomen (ooit).
